Plooien in Tijd

Tijd doet materie stollen, plooien, neerdalen, meanderen, zich aanpassen of tot stilstand komen. De Boterhal in Hoorn, een pand waarin de tijd zichtbaar zijn sporen achterliet (schimmelvlekken, butsen, krassen naast prachtige versieringen op eeuwenoude ossenbloed-rode balken), past perfect bij het werk van beeldend kunstenaars Mieke Marx, Martin Fenne, Suzan Drummen en Caroline de Roy, waarin soortgelijke processen zichtbaar zijn. Initiator Mieke Marx heeft dan ook voor Plooien in tijd bewust gekozen voor een plek die bol staat van sporen en geschiedenis.

Mieke Marx
In het werk van Mieke Marx wordt tijd geplaatst in het licht van vergankelijkheid. Zij verbeeldt dit door intieme reliëf-paneeltjes te maken waarop details van ouder wordende handen. Vanuit een dikke kleilaag bouwt zij, laag voor laag, rimpel, huid, plooi of nagel. Daarop tekent zij met pastelkrijt en schuurt, gumt en krast ze door totdat de juiste ‘huid’ is ontstaan. We zien hier dan ook een geplooide handpalm, huid, gebogen polsen, samenknijpende vingers en het zacht in de huid duwen van nagels. Een herkenbare handpalm of vinger wordt afgewisseld door een bijna abstract stuk huid. Die huid: soms gelooid als leer, krachtig en kleurrijk, elders teer en bijna transparant. De aandacht voor details is hier zowel troostrijk als confronterend.

Suzan Drummen
In het video- en fotowerk van Suzan Drummen wordt een naakt lijf liefdevol bedekt met een deken van zachte slierten klei. De handeling is ambivalent, want hoe toegewijd en zorgzaam ze ook te werk gaat, de weelderige kleien deken is onbehaaglijk zwaar, nat en koud. Een soortgelijke tegenstrijdigheid zit ook in de foto’s en films van beschilderde ballonnen die langzaam leeglopen en daarmee de geschilderde afbeelding doen verschrompelen. De fragiele overblijfsels doen denken aan oude vanitas-schilderijen, waarbij schoonheid en vergankelijkheid ook in één beeld worden gevangen.

Martin Fenne
Martin Fenne maakt zijn werk met paspelband, een geplooid materiaal dat in de textielindustrie gebruikt wordt voor het afwerken van binnenvoeringen. Strook voor strook worden de werken in elkaar genaaid. Een intensief, tijdrovend proces waarbij het kiezen van de juiste kleuren in combinatie met hoe het licht valt op het satijn leidt tot zinderende ‘schilderingen’ in textiel. In recent werk wordt onderzocht hoe door verstoring en aantasting van de natuur zich iets nieuws kan manifesteren. Zoals bijvoorbeeld paddenstoelen opeens kunnen verschijnen als de vrucht van al langer woekerende schimmels. Ook bij (over)stromend water en oplaaiend vuur wordt de verstoring zichtbaar daar waar de vervlechting van achtergrond en voorgrond doorbroken wordt en een ander patroon ontstaat.

Caroline de Roy
Organisch afval zoals uitgebloeide bloemen en de schillen van fruit en groente vormen de basis van het materiaal van Caroline de Roy. De kringloop van het bestaan, veranderingen, zowel in de tijd als door kleine chemische processen aangewakkerd, leveren nieuwe kleurstoffen en materialen op. In een laboratoriumachtige setting, die terugkomt in haar presentatie, creëert zij organisch ogende beelden en inkttekeningen. Deze fascinerende, uit natuurlijke materialen gestolde vormen zijn duidelijk niet voor de eeuwigheid bedoeld: kleuren veranderen in meer of mindere mate en het materiaal vergaat op zijn eigen wijze.

“Plooien in Tijd”: een tentoonstelling waarin je wordt uitgedaagd nét wat langer te kijken waardoor de tijd zich kan plooien en voor even anders ervaren kan worden.